BAHAR

12 yaşında evlendirilmek istemiyorum, okumak, çalışma hayatında yer edinmek istiyorum. Akşamları sokakta tek başıma yürürken sahte telefon görüşmeleri yapmak, dolmuşta, otobüste tek kaldığım için erkenden inmek istemiyorum. Eşimden şiddet görmek, ayrılmak istediğim için kurşunlanmak istemiyorum. Erkek yönetici mobingi görmek, astların alaycı bakışlarına maruz kalmak istemiyorum. Sırf erkek diye benle aynı yetenekteki insanlara farklı görevler verilmesini, iş hayatında yok sayılmayı istemiyorum. Saçımın uzunluğu, eteğimin ölçüsüyle değil başarılarımla anılmak istiyorum. İnsan hakları temelinde, siyasi ve sosyal bilincimin gelişmesinin önündeki cinsiyet engelinin kalkmasını istiyorum. Bedenimle ilgili kararları kendim vermek istiyorum. Öldürülmeden, özgürce yaşamak istiyorum.
Mutfakta biriken bulaşıkları bırakıp, sokaklara çıkıp, korkusuzca yürümek istiyorum. Yaşadığımız yeryüzündeki bütün toprakları tek tek keşfetmek ve bunu kusursuz bir güven hissiyle yapmak istiyorum. Hayallerimin sınırı olmamalı.
Kendi kızlarının ezilmesini istemeyen ebeveynlerin başkalarının kızlarına zarar vermeyecek erkek çocukları yetiştirmelidir.
Hayatın akışına tutunup, her yerde kök salıp, mevsimlerle yeşillenip döngüyü tamamlamak ne güzel olur. Korkunç derece de kirlenen insanların içerisinde birbirimizi boğazlamaktan, kimlik savaşları yaratmaktan, paranın efendisi olmaktan bir an önce vazgeçmezsek çocuklarımıza iyi bir gelecek bırakamayacağız. Yaşam bizi içinden atmadan, yaşamla beraber aklı, vicdanı hür insanlar olalım.
Uğruna savaşılacak kadınlar değil miydik bizler? Anladım ki; mezarlara dikilen çiçekler, toprağın altındaki kadınlara kokmayacak.
Baharın tomurcuklanması, ülkenin üzerine çökmüş çürümüş zihniyetlerin gitmesi anlamına da gelsin. Bahar bir kez olsun farklı anlamlara da gelsin.
Ne güzel söylemiş Neşet Ertaş "kadınlar insandır, biz insanoğlu..."