Benim halim

“Benim halim memleketin hali” diye bir şiiri var Can Yücel'in. Bir sürü insanca aksaklığını sıralarken küfrünü de eksik etmediği...
Benim halim de memleketin hali. İçimden koskoca bir yarık geçmiş de ağır yaralı halime bakmadan yoluma devam ediyorum. Bir gün neşeli, cümbüşlü sazlar çalınıyorken yüzümde bir de bakmışsın hüzünlü bir ney... Herkese bilhassa yabancıya misafirperver, neyim var neyim yok her şeyimle seferber oluyorum. Hele bir düşman bellemeyeyim birini ne yapıp etse eskisi gibi olmaz.
Benim halim memleketin hali. Bir şeylere yeni başlayacaksam otobüsler dolusu yönetim vaatleri, umut hayalleriyle bu kez en iyisinin olacağına inanıyorum. Bir yanım kara çarşaflar içinde kapalı, anaerkil, tutucu Aliye Rona. Kimi yanlarımda hele bir güneş bir parça deniz görmeye görsün. Açılır saçılır. Ne kim ne diyecek kaygısı bilir, ne ayıp, ne de günah. Her dem mazlumun yanındayımdır. Mağdur olursa biri istediği her şeyi alır. Bu bakımdan mağdur edebiyatının hükümet seçimlerini dahi yönlendirdiği memleketime pek bir benzerim. Çokça konuşsam da aslında ketumumdur. En gizli sırlarımı hiç aşikar etmem. Belki de sırf bu yüzden çok konuşurum. Onurum gurumsa söz konusu olan zırnık ödün vermem. Kan kusar kızılcık şerbeti içtim derim; kolum kırılır yen içinde kalır. “Namert bilmesin, Neden bilsin ki acımı? Bilmesin ki acımla beslenmesin” Derim. Acım içimi süper kütleli karadelik gibi oyarken gürlerim patlarım namerde güçlü görünürüm. Darbeler gelirse eğer yakından gelir zırhımın zayıf yanlarından, yumuşak karnımdan alırım darbeyi. Aldığım darbeleri öyle Akhileus gibi annemin beni yıkarken ihmal ettiği yerden değil de hassas yerimden alırım. Bu da annemin ihmal ettiği bir yer midir? O da bir muamma ya neyse.
Bir süre göstermem kendimi. Belalar sarmıştır etrafı. İstismar, ihanet gırla... Elimde geri kalan öz kaynaklarıma bakarım. Geride kalan, artık, ama kıymetli, atık, ama çöp değil. Onlarla başlarım hayatı yeniden inşa etmeye. Herkes tam yok oldu, öldü gitti derken malum Masal kuşu gibi devasa kanatlarımı çırparak küllerimden bir hamlede doğup tüylerimin uçlarından kor parçaları dökülürken hırçın ve en bilinmedik rengarenk halimle Anka kuşu olurum. Evet sahiden bu doğru. Evvelce evrim geçirdiğim doğru. Yakınlarım iyi bilir. Evet ya gerçekten de ne çok benziyorum Türkiye’ye. Ama gene de ne kadar da yenilensem hep eskiden bir şeyler taşırım. Çünkü geçmişim benim bir parçam. Beni ben yapanlar, külliyatım. Her şeyimdir. Eskiden yaşadıklarımı yok sayarsam ne kadar var olabilirim ki değil mi ama... memlekete benzemek güzeldir...