Her şeyin bizim tasarımız olduğunu söyleyen önemli filozoflar ve onların kıymetli yapıtları var. Bunu sizler de zaman zaman düşünmüşsünüzdür. Biz istiyoruz ve öylece hemencecik olu mu veriyor bir şeyler? Hiç sanmam. Düşünmek işin ilk aşaması olsa gerek. Sonrasında çalışmak şart. Son zamanlarda sayısı epey artan kişisel gelişimciler bu durumu, içinde kocaman boşluklar taşıyanlara pazarlamaya devam ededuruyorlar. Bu konular bir yana her gün çokça duyduğumuzdan mütevellit yaptığımızı ya da bildiğimizi sandığımız bir çok şey var. Örneğin klasik film ya da kitaplar. Şu sıra Don Kişot'u okuyorum. Herkesin en azından adını duyduğu, benim de bildiğimi sandığım bu kıymetli klasik eseri meğer hiç bilmiyormuşum. Ne çok yeni eserin fikir alt yapısını barındırıyormuş meğer. Mevlana’nın hikayelerine çok benzettim mesela. M. Douglas’ın baş rolünü oymadığı the game (oyun) filmini de buldum eserde. Sohbete başlarken felsefeden söz etmiştim ya, o kunuyla ilişkilendirecek olursam; tüm mesele Nietzche’nin bengi dönüş kuramına benziyor. Yeni olan çok az şey var. Bir şeyler sadece şekil değiştiriyor da fikirlerini, kaynaklarını klasiklerden almışlar gibi. Geçenlerde Odyssey’i okurken de aynı şeyi hissetmiştim. İlyada’da ki Agememnon’un rüyasına Hestor olarak giren ve fikir aşılayan tanrıçanın durumu inception filminin aynısı değil mi? Hollywood bu klasikleri daha çok uzun zaman bitiremeyecek gibi görünüyor. Sanço ile Don Kişot’un hikayelerini serüvenlerini okurken gözümde hep Frodo ile Sam canlandı. Yani demem o ki klasikler ve onlara yapılacak alt okumalar önemli. Hepimizin halen görüp ilham alabileceği daha pek çok şey var. Eski öğretileri, üst anlatı (meta öykü) deyip arkada bırakmak ve ötekileştirmek, büyük bir kolektif mirası reddetmek olurdu. Yani yolumuza giderken, ileriye bakarken arada durup geriye de bakmalı. Hoşça kalın.
