Ritim gerçekse akort yalandır

Bazı günlerin hızla tükenip gitmesini isteriz.

Ah bir akşam olsa deriz, şuradan kurtulsam, şuraya bir varsam deriz.

Oysa akıp giden zaman bizimdir, hayatımızın içinden geçip giden iyi ve kötü anlardır.

Aslında biliyor musunuz iyi ve kötü yoktur. Geçen zamanın içinde yaşanmışlıklarımızın hepsi bizim hikayemizdir, acısıyla tatlısıyla biriktirdiklerimizdir.

Galiba zamanın bir ölçüsü de yok.

Çok mutlu olduğunuz anlar uçup gider sizi sıkan ve daraltan anlarda kahrolası zaman durur, akmaz ve her dakikasında ayrı bunalırsınız.

Yürürken, koşarken, severken, ağlarken, yemek yerken, bir yerde dururken.

Belki de aslında bunların hiç biri olmuyor.

Belki de hayatımızda akıp giden bir zaman yok.

Belki de bu şehir yalan..

Biz, var olduklarımızla kendimizi ve hayatımızı sınıyoruz.

Ya bunların hiç biri yoksa.

Ya hayaller gerçekse..

Gerçekler yalansa, hayalse..

Aldatılıyor muyuz ?

Yoksa evrende bir ritim, akort olmanın dışında bir hayat mıyız ?

Bu gezegende iyi veya kötü şartlarda (görecelidir) yürüyüp gidiyoruz.

Oysa elimizin, kolumuzun ve ayaklarımızın biri becerikli diğeri beceriksizdir. İşe yatkın değildir ama ikisi bir olunca inanılmaz bir uyum ve akort içinde iş yaparlar.

Hayret nasıl oluyor da bir beceriksiz ile becerikli bu kadar kusursuz olabiliyor.

Galiba bizim yaşamımız gerçek.

Galiba evrende bir ritim olmanın dışında da bir hayatımız var; akort ettiğimiz her yalnızlık birlikte yürümenin demosu gibi.

Ne diyor ölüp de geri gelmiş kadının anlattı hikayenin 13.satırında:

Ne kaa ekmek o kaa köfte.

Bu gerçekliğin içine sıkışmış bir evren bize ne verebilir.

Çok mu ağır oldu; aslında Gros da tıpkı 13.satırda anlatıldığı gibi düşünüyor..

Evrenden çalarak yaşadığımız; hem de mülkiyet külfetleri olmadan gün saydığımız varlığımız çoğu zaman titreyerek gidiyor.

Bir bakmışsınız ölmüşüz.

Bir bakmışsınız gitmişsiniz.

Ritim gerçekse akort yalandır.