14 Mayıs Seçimleri ve Emekliler Türkiye Meclisi

Sendikalar, üyelerinin ekonomik, demokratik, özlük, sosyal ve kültürel haklarını savunan mücadele ve dayanışma örgütleridir. Sendika üstlendiği görevi yerine getirmek için bir yandan var olan hakları muhafaza etmeye çabalarken diğer yandan da yeni haklar elde etmek için var gücüyle mücadele eder. Bu ikili görev, kurmayı planladığımız ve bunun için çaba sarf etmekte olduğumuz emekliler sendikası için de geçerlidir.
Dünya genelinde neo liberal iktidarların hegemonyasının kurulduğu günümüzde, işçi, emekçi, çalışanlar ve emeklilerin sendikasızlaştırılması için akla hayale gelmedik ayak oyunları ve planlar devreye sokulup uygulanmıştır. Günümüzde iktidarların bu çabalarının işçi, emekçi, çalışan ve emekliler aleyhine önemli sonuçlar doğurduğu ve 1970’li yıllardaki sendikalaşmanın dünya genelinde en az yarı yarıya eridiğine tanık oluyoruz. Bu verili durumun en belirgin sonucu olarak da sendikalar hızla güç kaybederken, emeği ve alın teriyle geçinen geniş halk kitlelerinin milli gelirden aldığı payın hızla düşmesine ve dolayısıyla da bu kesimin açlık ve sefalete terk edilmesine yol açmış olmasıdır.
Burjuva temsilcisi oligarşik iktidarların işçi, emekçi, çalışan ve emeklileri sendikasızlaştırmak için başvurduğu başlıca yöntemler şunlardır.
*İktidar yandaşı sarı sendikaların kurularak iktidarın desteğiyle iş kolunda hakim sendika olmasını sağlamak, sendikal örgütlenme ve mücadelenin yozlaştırılarak içinin boşaltılması,
*Emek ve emekliden yana olan sendika tüzel kişilikleri ve yönetici kadroları üzerinde baskı kurmak, bu sendikalara üye olanların sürgün ve işten çıkarılma ile tehdit edilmeleri.
*Sendika kurmak ve sendika üyesi olmanın hukuki ve fiili engellemelerle zorlaştırılması,
*Sendikal faaliyetin çeşitli yasal düzenlemelerle ve fiili engellemelerle kısıtlanması ve hatta bazen tamamen engellenmesi.
*Geniş halk yığınlarının örgütlenme ve mücadeleden uzak durmaları için “havuç ve sopa” politikasının sürekli gündemde tutulması,
*Halkın büyük kesiminin örgütlenme ve mücadeleden uzak durması için toplumda korku ikliminin sürekli ve egemen kılınması.
Sendikal örgütlenme ve mücadelenin önündeki engelleri daha da sayabiliriz ancak ana hatlarıyla en belirgin yöntemler yukarıda saydığımız uygulamalardır.
Emekliler Türkiye Meclisi tüm bu olumsuzlukları görerek ve bu engellemeleri aşacak bir örgütlenme modeli yaratıp uygulamak zorundadır. Aksi takdirde eski sendikaların yanında yeni bir eski sendika kurmuş oluruz ki böylesi bir oluşumun emeklilere hiçbir şey veremeyeceği ve hiçbir kazanım elde edemeyeceğini görmek için müneccim olmak gerekmez.
Hareketimiz sendikalaşma yolunda somut adımlar atarken, 14 Mayıs Seçimleri sürecindeki duruş ve tavrını da yukarıdaki olumsuzlukları aşma faaliyetinin bir parçası olarak görüp ona göre bir duruş sergilemelidir. Attığımız her adım, açmaya çalıştığımız yeni patikadaki bir taşı engel olmaktan çıkarmaya hizmet etmelidir. Sandık başına gittiğimizde; Emeklilerin sendikalaşmasını, hukuka aykırı olarak fiili engellemelerle yasaklayan zihniyeti savunan ve uygulayan partiler yerine, örgütlenmemizin önüne engel çıkarmayacak özgürlük ve demokrasiden yana partilerden yana tercihimizi kullanmalıyız. Bizler temsili ve taklidi demokrasi yerine Doğrudan Demokrasiyi savunuyor olsak da içinde yaşadığımız koşullarda sandık ve seçim hayati öneme sahiptir ve bunu önemsememek ciddi bir hata olur.
Sandık başına giderken göz önünde bulunduracağımız bir diğer husus da milli gelirin toplumun değişik kesimleri arasında nasıl pay edildiği meselesidir. Elbette ki milli gelirden ve refah payından emekçi ve emeklilere adil pay verecek olan partileri tercih edeceğiz.
Unutmayalım ki Emekliler Türkiye Meclisi, emek ve emekliden, hak ve hakikatten, mağdur ve mazlumdan yana taraftır ve seçimlerdeki duruş ve tercihimizi de buna uygun bir şekilde sergilemeliyiz. Güzel ve sendikalı günlerde yaşamak umudu ve dileğiyle…