Deniz insanları

Sürekli bir yerlere seğirtmekten yanık tenleriyle dolaşan insanlar, bazen deniz boyunda erken saatlerde bisikletli, kimi zaman da geç saatlerde ellerinde bir şişeyle deniz kenarında oturmuş ötelere bakarlar.

Denize doğru havlayan köpekler olur bazen de. Sahibi bir denizcidir dönme vakti yaklaşan. Duyduğu her motor sesinde koşuşurken havalandırdığı martılar karşı kıyıdan gelmiştir. Uzaklaştıkça rengini silen, tenini solduran gemiler olur. Kimileri gemilerin, gemi gibidir. Bazıları hiç bir şeye benzemez. Belli zamanlarda geçerken, dünyanın savaştığı zamanlardan kalma tepelerdeki büyük bayrağı uzun uzun selamlarlar sirenleriyle. Ben her defasında arkadaş arasındaysam (beni çağırıyor, bekle birazdan geleceğim) şakasını yaparım. Bir de, ilk gençliğimden kalma bir rock şarkısının girişini andırır da bazen sonraki notaları içimden mırıldanıveririm. Ne çok şiirler yazılmış allı pullu gemilere. Ne çok şarkı... Sanki Adem’in yaptığı metal makinalar değillermiş de unik birer efsanevi kuşlarmış gibi.

Deniz insanları boğuk, tıslamalı, hırıltılı konuşurlar bazen. Eski bir acıdan içlerinde kalan küçük kuşun üstüne aslan sütü döküp susturmak isterlerken dillerinin kenarını yakmışlardır çünkü. O ses hiç ürkütmez sizi gözlerindeki sadık buğuyu görünce.

Denizi olmayan şehirlerden turist gelenler “ne çok çıplak" diye yadırgarlar deniz insanlarının doğuştan tenini. Sonradan öğrenince de ayıbı ayıpladıklarından utanırlar.

Temiz deniz suyuna bakınca dibinde görülen yosunlu yeşil berrak taşlara benzer anıları olur o insanların dalgalar dürttükçe kımıldayan. Bu yüzden yürekleri derindedir. Yakından tanıyınca yükseklik korkunuz depreşir. Bir karşı kıyı türküsüdür tuttururlar. Neden sanki sevgililer hep karşı kıyıdadır ki? Ulaşmak mı istemezler, ulaşamadıklarını mı severler bilinmez.