Dört mevsim

Mevsimlerin hepsi güzeldir. Hepsinin kendine göre rengi, kokusu, tadı vardır. Vivaldi’nin dört mevsimini dinlediniz mi? Hiç bir mevsimi ötelemeyip, hepsine de beste yapmış. Duyarlı bir kulak; bestecinin duygularını, hissettiklerini kendine göre duyabilir. Biz kıştayız şu an. Bu günlerde kış dişini gösterdi. Dişini göstermeyi hiç esirgemediği yerler var. Bize geldiği gibi bir kaç günlük de gelmiyor üstelik. Kar altından bir parça liken bulmayı umut edip, ayağıyla yığınlarca karı eşeleyen hayvanlar var. En azından belgesellerde görmüşsünüzdür. Sabah kalkıp ilk iş, damdaki metrelerce karı küreyen insanlar var kara aşina olan.
Bazen bir şeyler olur da akıp giden hayat durmuş gibi gelir. Sizin dışınızdaki her şeyin, hiç bir şey olmamış gibi akıp gitmesi bile dokunur size. Yakın bir arkadaşınız babasını kaybetmiştir örneğin. Gene de hayat akıp gider mi? Evet akıp gider. Biz birilerinin babası veya annesi olup göçüp gideriz bu fani dünyadan, gene de devam eder. Ateş yakınımıza düşünce, ne yapacağımızı, ne söyleyeceğimizi bilemeyiz. Her şey, her cümle kifayetsizdir. Bir dizide bir replik hatırlıyorum. Bir komedi dizisiydi üstelik. Babasını kaybeden oyuncu, doktora çıkışıyordu. ‘Doktor sen ne diyorsun, insanın babası ölür mü hiç’ diye.
Dört mevsimin hepsi de bizim için. Son bahar dahil. Fazıl Say’ın bir bestesi var. Serenad Bağcan’ın seslendirdiği. Onun adı da dört mevsim. Bir Cemal Süreya şiiri. Aşka övgü mü, yoksa beddua mı anlaşılamayan, her türlü yanlış okumaya teşne, her yanlış okumada kendinizce bir şeyler bulabileceğiniz bir şiir. Bağcan’ın ağlamaklı titrek sesinden bir başka dramatik, bir başka güzel.
Yitirdiklerimizin toprağı sevgi olsun. Işıklar içinde uyusunlar. Bizi beklerken...
Hayat diyorduk... Ne kadar umarsız, ne kadar kendine has ve bizimkilerden apayrı planları var. Biz onu öylece kabul edip kendimiz gibi direndikçe, var olmaya devam edeceğiz. Elbette bize çizilen süre dahilinde. Babasını yitiren arkadaşıma baş sağlığı dilerken size de her şeyin gönlünüzce olmasını diliyorum.