Küçük bir an

Merhaba Sevgili Okur,
Bu hafta biz annelere seslenmek istiyorum. Anne olarak gözüken ama içinde birçok vasfı taşıyan bizlerin hayatta kendimize bir durak verip vermediğimizi merak ediyorum.
Hayatın koşturmacası içinde çocuklarımıza, işlerimize, yapmamız gereken birçok detaya yetişirken ruhumuza da iyi gelebiliyor muyuz? Sormak istiyorum.
“Anne olmak” şüphesiz yaşanan en muhteşem deneyimlerden birisi. Anne olduğumuzda özellikle kendimizi bir kenara bırakıp tüm enerjimizi bebeğimize ya da yapmamız gereken diğer işlerimize ayırdığımızda bir gerçek. Peki, sen: çalışan ya da çalışmayan anne kendin dışında mutlu etmek istediğin herkesi mutlu edip, yetişmesi gereken her işe yetişirken kendine küçük bir an ayırdın mı? Bu amaçlar için çabalarken kendi ruhunu okşayıp, ilginle onu mutlu etmeye çalıştın mı?
Satırları okurken birçoğumuzun bunu atladığımızı, ayırmadığımız o zaman dilimleri yüzünden hissettiğimiz mutsuzluk duygusunu, yaptıklarımızdan zevk almadan görev gibi yapma duygusuna kapıldığımızı biliyorum. Peki, “kendine iyi gelmeyen başkasına nasıl iyi gelebilir? “
Bütün mesele tam olarak bunu fark etmekte sevgili anneler. Sizlerle kendi yaşadığım bir deneyimi paylaşmak isterim. Bebeğim olduğunda bende birçok anne gibi önceliğimi onu doyurmaya onun ihtiyaçlarını karşılamaya ve onu güvenli, mutlu bir ortamda büyütmeye adadım ve halen o şekilde devam ediyorum. Bebeğimi besleme zamanlarında önce onun karnını doyurup sonra kendi yemeğimi yediğim zamanlarda daha sinirli ve daha sabırsız olduğumu fark ettim. Sonra bu döngüyü çevirdim ve bebeğimin yemek saati gelmeden, öncesinde kendi karnımı doyuruyor sonra onunkini doyuruyordum. Çünkü benimde fizyolojik yapım aç kalmaya ve uykusuz kalmaya çok müsait olmadığından kendi ihtiyacımı giderip bebeğimle daha mutlu ve faydalı zamanlar geçirmeye çalıştım. Bunu bencillik olarak görmedim. Çünkü kendi ihtiyacını karşılamayan bir bireyin çevresine iyi gelmeyeceğini biliyordum.
Kendimize küçük bir an yaratmak konusunda da ilk unutmamamız gereken konu ayıracağımız bu zaman dilimlerinin çocuklarımızın zamanından çalmak ya da bencillik olarak nitelendirilmemesi gerektiği, onların ihtiyaçlarını karşılarken onları etkilemeyecek zamanlarda yapmamız gerektiği. Bu yüzden yazımın başlığında da “küçük bir an” olarak nitelendirdiğim bu zaman dilimlerini kendimize çok görmeyelim annelerim.
“Sadece 15 dakika gibi kısa bir zamanda ne yapabilirim ki?” demeyin. Sizi rahatlatacak birçok şey yapabilirsiniz. Rahatlamaya ve ruhunuzu dinlendirmeye odaklanın yeter. Çocukların uyuduğu saatlerde belirleyeceğiniz zamanlarla onlar henüz uyanmadan bu anları yaşayabilirsiniz. İçeceğiniz bir kahve, bir kitaptan okuyacağınız bir sayfa, yapacağınız mini bir spor, dinleyeceğiniz bir şarkı ya da hiçbir şey yapmadan ve düşünmeden kendi kendinize geçireceğiniz zamanlar bu anları oluşturabilir. Güne, mutlu ve zinde başlayan bir annenin etraflarına ekeceği tohumlar sakin ve sevgiyle büyüyecektir. Bu anların gün içinde yaşayacağınız öfke krizlerini ortadan kaldıracağını, çocuğunuzla ve çevrenizle olan ilişkilerinizi olumlu yönde etkileyeceğini kısacası size iyi geleceğini göreceksiniz.
Bu hafta bir kitap tavsiyesinde bulunmayacağım sevgili okurlar, bu hafta biz annelere bir fincan kahve hediye etmek istiyorum.
Sevgilerimle
Çocuk Kitabı Yazarı Işık SARAÇ