Son bahar güzeldir

Ne çok şey birikmiş içimde meğer. Kültürler değerler hep kıyılarda birikirmiş. Uygarlık tarihi böyle belgelemiş. İçimde kıyılar varsa sorun yok. Deniz kenarında her sabah erkenden yürüyen o yaşlı balıkçı boşuna dolaşmaz oralarda.
İleri geri koşup denize doğru havlayan kıvırcık beyaz köpeğin sahibi onu bırakıp denize açılmış, sonunda dönüyor. Köpek nasıl da mutlu, durmadan sağa sola salladığı kuyruğuyla.
Sonunda son bahar geldi. "Eylül geldi işte, ekim filan da gelir bu gidişle." diyen şair, gene haklı çıktı. Yaprak mevsimi son bahar. Düşen yapraklar mı demeliydim? Düşen yaprak hayattan ayrılanları hatırlatır. Hayret! sanki herkes son baharda ölüyor. Belki de başlangıç gibi görmeli. İçine çökerek patlayıp yeni yıldızlar doğuran yaşlı yıldızların yaptığı gibi. Bu mevsimde Kaz dağları, yenice yolları bir başka türlü anlatır son baharı. Tanrıların bile çocukken kaçıp saklandığı kaz dağları...
Zeytinler olgunlaşmaya başladı. Zeytin toplanan tepelerde şu sıralar gurup gurup insanların şen şakrak bağrışmaları duyulur. Bir de öğle vakti geldiğinde ateş başında toplanma hevesinin telaşı. İlk ağızlıktan yapılan acı kırma zeytinlerin ağızda bıraktığı tanen şahanedir.
Ne giysek acaba, bu gün hava nasıl? Diye pencereden baktığımız aylardaysak en kötü yanımıza yedek kıyafet alırız.
Ya sahilde, her gün ya gelirse,nerede kaldı acaba? Diye ileri geri koşan küçük köpeğin hali?
Sonra birden karşı kıyıyı görünmez yapan ince bir yağmur başladı lodosla, gibi bir sis kaplar içimizi. Karşı kıyısı olan şehirlerde bir bekleme hüznü olur. Bir vapur ayrılması, sonra bir vapur yanaşması. Ya gelmezse? Feribotun dışında ayrı, içinde ayrı bir zaman olur. Feribotun içindekiler hem gidecekleri yere hem de bir birlerine geç kalırlar durmadan. Birde şu karşısı bizim bu tarafta oluşumuzun kanıtı gibi, bütün meselesi o sanki.
Sözün kısası son bahar güzeldir. Arnavut kaldırımlarda birikmiş yağmurdaki yansımanın üstüme düşen turuncu yaprağın yüzdüğü derin ummanları düşleyenlere.